...μονάχος βάδιζε ο νέος άνδρας γρήγορα όσο μπορεί ,μα αυτό δεν φτάνει,μακριά όσο μπορεί,μα αυτό δεν φτάνει (τα πρόσωπα γλυστράνε, χάνονται, τα λόγια κουρελιάζονται και σβήνουν,τα βήματα ξεφτίζουν στα σοκκάκια). Άχ, να προφτάσει τον τελευταίο υπόγειο σιδηρόδρομο,το τράμ το λεωφορείο, ν'ανέβει τρέχοντας τις σκάλες κάθε πλοίου,να γράψει το όνομά του σε κάθε πανδοχείου τα κατάστιχα,σ΄όλες τις πόλεις να δουλέψει,να τρέξει όπου βλέπει αγγελία,να πιάσει μια δουλειά ,να ζήσει λίγο...
Δεν φτάνει μόνο ένα κρεβάτι δεν φτάνει μόνο μια δουλειά,δεν φτάνει μόνο μια ζωή.
Μέσα στην νύχτα με το κεφάλι ξέχειλο απο ανάγκες, βαδίζει μόνος, ολομόναχος.
Ούτε δουλειά,ούτε γυναίκα,ούτε σπίτι,ούτε πόλη.
Μόνο τα αυτιά μεσα στην λαχτάρα τους να πιάσουν κάθε λόγο, ξεφεύγουν απο την μοναξιά.
Τζών Ντός Πάσος / 42ος παράλληλος
2 σχόλια:
"Δεν φτάνει μόνο ένα κρεβάτι δεν φτάνει μόνο μια δουλειά,δεν φτάνει μόνο μια ζωή.
Μέσα στην νύχτα με το κεφάλι ξέχειλο απο ανάγκες, βαδίζει μόνος, ολομόναχος."
Δεν είναι απληστία ...δεν είναι ακόρστη ορμή...είναι η ανάγκη για πιβίωση, είναι η "ανάγκη" γενικά....
Όσα και να έχουν γραφτεί για την κρίση , ποτέ δεν θα μπορ΄σουν να εκφ΄ρασουν την ατομική αγωνία του ενός...την προσωπική αγωνία τον προσωπικό μόχθο, το άγχος....
Η πραγματικότητα είναι η άθροιση εκατομμυρίων προσωπικών στιγμών του καθενός μας...όταν αυτό που έχεις να προσθέσεις είναι μια κραυγή αγωνίας, όλο μαζί τί γίνεται αλήθεια;
ναι χρηχα,δεν φτανει...απλως τωρα που ο φοβος καλυπτει τα παντα, η αναγκη για ζωη ειναι και αυτη φοβισμενη.
Ευτυχως οι παλιοι ζησαμε και κατι παραπανω,το οραμα, την επιθυμια.Μακαρι ο ανθρωπος να ξανακοιταξει ψηλα.Τι λύπη...
Δημοσίευση σχολίου