'Ασχετα με τις προθέσεις δεξιά και αριστερά, που καταλογίζει σε διάφορους ο Daniel Gros σε άρθρο στους FTcom, ένα σημείο στο κείμενο του είναι σημαντικό για τον τρόπο που σκέπτονται:
Στην πραγματικότητα, με βάση τα ισχύοντα σχέδια, η ελληνική κυβέρνηση θα πληρώσει λιγότερα σε τόκους, απ’όσα πλήρωνε τα πρώτα χρόνια μετά την ένταξή της στο ευρώ. Τότε, στο οικονομικό έτος 2001, οι πληρωμές του κρατικού χρέους ήταν περίπου 7% του ΑΕΠ. Τι έχει λοιπόν μεγαλύτερη σημασία για την Ελλάδα: Ένας συντελεστής χρέους στο ΑΕΠ που πλησιάζει το 200% ή ένα επιτόκιο στο 5-6% «μόνο» του ΑΕΠ; Η απάντηση εξαρτάται από την διάρκεια ωρίμανσης του χρέους. Για τα επόμενα αρκετά χρόνια, η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να αποπληρώσει και πολύ κεφάλαιο. Ούτε θα μπορέσει να αναχρηματοδοτήσει ομόλογα στην αγορά. Οι επίσημοι πιστωτές θα πρέπει, λοιπόν, να κάνουν υπομονή και να επεκτείνουν τη διάρκεια των χαμηλότοκων δανείων τους. Πιθανότατα ναι, καθώς μπορούμε να περιμένουμε σημαντική ανάπτυξη του ελληνικού ΑΕΠ.
Πού θα βρεθούν λοπόν τα λεφτά για να βελτιωθεί το ΑΕΠ; Και με τα λίγα που θα περισσέψουν αν έχει πλεόνασμα πάνω απο τον στόχο θα γίνει η ανάπτυξη; Απώλεια νομισματικής ανεξαρτησίας και φερεγγυότητα είναι οι έννοιες που κοιτάνε περίεργα η μια την άλλη. Άν πραγματικά κάποιοι ξεκινήσανε αυτήν την τρελή πορεία προς τα κάτω, ξέρανε από πού έπρεπε να αρχίσουν. Και ίσως και πού να τελειώσουν. Γιατί αν δεν μείνει καθόλου χρέος στον ιδιωτικό τομέα και ο επίσημος μπορεί να ...περιμένει, καθώς η ανάπτυξη δεν μπορεί να κάνει το ίδιο, δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι.
σχετικές συζητήσεις ένθεν κακείθεν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου