"Μπαίνοντας εκείνο τό βράδυ στό δικηγορικό γραφείο του φίλου μου μέ χτύπησε μία πολύ βαριά βρώμα. Μέσα, ένας γεροδεμένος μά μεγαλούτσικος στά χρόνια χωρικός κουβέντιαζε ζωηρά μαζί του, γιά κάποια μάλλον κτηματική υπόθεση. Έμοιαζε παλιός πελάτης.
...Ο φίλος δέ βαστάχτηκε, τόν ρώτησε γιά τό περιεχόμενο. Κι αυτός μέ τό φυσικότερο ύφος μας είπε: 'είναι τά κεφάλια δύο συγχωριανών μου. Τά πηγαίνω στό χωριό νά τά στήσουμε στή πλατεία. Θά περάσει όλο τό χωριό νά τά δεί καί νά τά φτύσει. Θά σας τά ’δειχνα, μά είναι τυλιγμένα σέ εφημερίδες.' Μόλις γκρεμοτσακίστηκε, ανοίξαμε τά παράθυρα καί πήραμε δρόμο. Γυρίζαμε στήν άρρωστη παραλία πάνω κάτω σά τρελοί. Δέ μιλάγαμε καθόλου, ούτε κάν κοιταζόμασταν. Ύστερα μπήκαμε σέ μία ταβέρνα καί γίναμε στουπί στό μεθύσι. Κερνούσε ο φίλος μέ τά λεφτά που είχε εισπράξει προηγουμένως. Εγώ δέν έβγαζα ακόμη χρήματα, κόντευα όμως. Ημουν φοιτητής, άνθρωπος του Μέλλοντος, όπως μας ξεγελούσαν διάφοροι σιχαμεροί καί τότε. "
Γιώργος Ιωάννου / Τα κεφάλια
Παίρνω χρήματα και δίνω ενοχές... Από την εποχή που βεβαιώθηκε η υπόσχεση για βέβαιη συγχώρηση , αυτά τα δυο έχουν την ίδια περίπου ανταλλακτική αξία . Το κάδρο-τοτέμ πίσω εναλλάσσεται.
