That I wandered through my playing cards

Τρυπώνει απο το πουθενά ο ήχος.Και γιατί ξαφνικά να νοσταλγούμε; Η νοσταλγία είναι για το ανεκπλήρωτο...θέλουμε να το συναντήσουμε για να του θέσουμε ερωτήματα.
Άλλωστε η εκπλήρωση μας  θυμίζει το τέλος που συνέχεια το αποφεύγουμε.Αυτοτροφοδοτούμενα είναι όλα ...Όλα;


Ο Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...
"Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό άσμα, το οποίο σφράγισε την ζωή χιλιάδων ανθρώπων, κατακτώντας την 57η θέση στην λίστα των 500 πλέον αγαπημένων τραγουδιών παγκοσμίως.
Οι λυχνίες του Hammond πρόσδιδαν σε αυτό ένα ήχο που πλησίαζε το πηρούνιασμα των αισθήσεων προς την κατεύθυνση του εκκλησιαστικού οργάνου. Ήταν λοιπόν επόμενο να σκάσει μύτη και το ευφάνταστο κάποιου ιχνηλάτη του Μπαχ στην ηλεκτρική συνέχεια.
Δεκαετίες ασχολήθηκα με το γλίστρημα πέρα από το φως Fandango, αφότου και το δικό μου τσερβέλο εκτινάχθηκε προς το όλον, που ονομάζεται πουθενά. Και μένα μου έφερε ο σερβιτόρος ένα ολόκληρο μπαρ, όταν παράγγειλα ένα μόνο ποτό, για να καταλάβω, ότι τα λόγια δεν έχουν καμιά, μια καμιά σημασία. Έπαψα και γω να φοβάμαι τους μύθους που έκαναν τα πρόσωπα απίθανα χλωμά αυτών που τους διηγούντο. Διότι αποσκοπώ με μάτια ανοικτά να ονειρεύομαι και με κλειστά να δημιουργώ.
Η δημιουργία αυτή των Procol Harum κυλούσε ήρεμα εντός μου. Δεν γνωρίζω εάν φταίω εγώ που γέρασα, ή ο Joe Kocker, που διασώζει τα χούφταλα κατ' αποκοπή, ώστε να προτιμώ πλέον την δική του ερμηνεία. Ναι, οι λυχνίες πλέον πρέπει να αντικατασταθούν από την βραχνάδα της χορωδίας των γυναικών και τα απαλά δάκτυλα του καραφλού μάστορα πάνω στο πιάνο.
Έτσι ωραία αυτοτροφοδοτούμενα όπως είναι όλα, γλιστράω μαζί τους, γνωρίζοντας ότι τι Fandango είναι η δική μου Πορφύρα, η φούχσια και το deep purple των μάχιμων στεναγμών του αυτοκράτορος, που η θυσία του θα σώσει για πάντα την χώρα μέσα στο άρωμα τόσο της φυσικής, όσο και της μεταφυσικής αλήθειας."

 We skipped the light fandango
turned cart-wheels cross the floor
I was feeling kind of seasick
the crowd called out for more
the room was humming harder
as the ceiling flew away
when we called out for another drink
the waiter brought a tray

And so it was later
as the miller told his tale
that her face, at first just ghostly
turned a whiter shade of pale

She said there is no reason
and the truth is plain to see
but I wandered through my playing cards
would not let her be
I'm one of sixteen vestal virgins
who were leaving for the coast
and although my eyes were open
they might just as well've been closed

And so it was later
as the miller told his tale
and her face at first just ghostly
turned a whiter shade of pale

And so it was later
as the miller told his tale