Ο άνθρωπος ελλείψει πολιτικού οράματος αναδιπλώνεται στον εαυτό του και φαντάζεται την φυγή και την αυτοεκμηδένιση του σαν αγώνα να ξεφύγει απο την καθημερινότητα.
Τελικά η Τζάνις εδώ και οι άλλοι δεν κάνανε την επανάστασή τους όπως νομίζαμε τότε, ούτε βιαστήκανε να φύγουν απο την ζωή.Απο τον φόβο που τους έτρωγε μέσα τους φύγανε άν και τελικά αυτός ο φόβος όπως και οι άλλοι είναι το βούτυρο στο ψωμί του συστήματος.Έβγαλε πολλά λεφτά απο το φευγιό τους.Και τώρα ποιός ξέρει τι πονηριές ετοιμάζουν. Όχι δεν είμαστε τα φτωχά θύματα, είμαστε το 'κοινό',οι πελάτες,και μας αρέσει εννοείται...
Η επανάσταση γίνεται στην πραγματικότητα κυρίως με την άρνηση του φόβου.
Τί να κάνουμε έτσι είναι...Και όπως έγραψε κάποτε μια συνομήλικη "κάποιοι βγάλανε λεφτά, κάποιοι χαθήκανε και κάποιοι γίνανε πολύ ευτυχισμένοι όπως πάντα ονειρευόντουσαν."
Ευτυχισμένοι; Χαμένοι; Δέν γνωρίζω πιά. Πιό 'επαναστατημένοι' σίγουρα...
απο μια εποχή επαναστάσεων που μείνανε μεταξύ μας
Τελικά η Τζάνις εδώ και οι άλλοι δεν κάνανε την επανάστασή τους όπως νομίζαμε τότε, ούτε βιαστήκανε να φύγουν απο την ζωή.Απο τον φόβο που τους έτρωγε μέσα τους φύγανε άν και τελικά αυτός ο φόβος όπως και οι άλλοι είναι το βούτυρο στο ψωμί του συστήματος.Έβγαλε πολλά λεφτά απο το φευγιό τους.Και τώρα ποιός ξέρει τι πονηριές ετοιμάζουν. Όχι δεν είμαστε τα φτωχά θύματα, είμαστε το 'κοινό',οι πελάτες,και μας αρέσει εννοείται...
Η επανάσταση γίνεται στην πραγματικότητα κυρίως με την άρνηση του φόβου.
Τί να κάνουμε έτσι είναι...Και όπως έγραψε κάποτε μια συνομήλικη "κάποιοι βγάλανε λεφτά, κάποιοι χαθήκανε και κάποιοι γίνανε πολύ ευτυχισμένοι όπως πάντα ονειρευόντουσαν."
Ευτυχισμένοι; Χαμένοι; Δέν γνωρίζω πιά. Πιό 'επαναστατημένοι' σίγουρα...
απο μια εποχή επαναστάσεων που μείνανε μεταξύ μας
6 σχόλια:
"Η εκδήλωση τέτοιου πάθους και τέτοιας έντασης ταλέντου , είναι ένας φοβερός αγώνας με το εγώ και το μέσα του αυτού που το βγάζει….είναι αβάσταχτος ο πόνος, και γι’αυτό είναι μοναδική η έκφρασή του…..
Ο θάνατος από ναρκωτικά….γενικά ο θάνατος, είναι ένα είδος δραπέτευσης, μια φυγή προς την ελευθερία, που αλλιώς το άτομο δεν μπορεί να την αποκτήσει, παρόλο που είναι η μόνη του σχεδόν , επιδίωξη……
ο θάνατος είναι και λύτρωση….κι ας φαντάζει στα δικά μας μάτια, των αδαών ότι είναι φοβερό πράγμα….."
Έτσι έγραφα πριν λίγες ημέρες για την πρόσφατα εκλιπούσα Amy Winehouse....
Δεν νομίζω ότι είναι διαφορετικοί οι λόγοι που εδηγήθηκαν ακριβώς εκεί και οι άλλοι που πέθαναν από ναρκωτικά ή από παρόμοιες αιτίες στη εποχή του 70 ή του 80....
Ήταν ένας συνδυασμός φοβερού ταλέντου και συναισθηματικής αστάθειας , λόγω ανερμάτιστου χαρακτήρα, λόγω αδύναμου χαρακτήρα που δεν μπόρεσε να επεξεργαστεί την τεράστια πίεση που φέρνει το τεράστιο ταλέντο.....
Τώρα αν αυτό το θεωρείς φόβο...δεν ξέρω....εγώ νομίζω ότι ο φοβος ήταν εκδήλωση συμπτωμάτων , δηλωτικό ότι " δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτό που ζω...." δεν είμαι ικανός να τα βάλω με το σύστημα που με εγκλωβίζει σε μια επιτυχία που με κλείνει σε χρυσό κλουβί.....
ίσως και να φαντάζομαι πράγματα...δεν ξέρω....δεν έτυχε να έχω τέτοιες επιτυχίες , και τόση δημοσιότητα στην ζωή μου....δεν μπορώ να μιλάω εκ πείρας....
χρηχα
Ολοι μας φοβομαστε απο κατι.Μερικοι ομως δεν μπορουν να επεξεργαστουν τον φοβο και ειναι αυτο που τους σπρωχνει στις εξαρτησεις.Και δεν αναφερομαι στους διασημους αποκλειστικα ειναι κατι που συμβαινει.Σε αυτους απλως η εξαρτηση γινεται μεσο ελεγχου και επιβολης απο το συστημα για παραπερα εκμεταλλευση.
Και περα απο τις ουσιες...ο φοβος του φοβου ειναι το κλειδι για πολλα που συμβαινουν στο συστημα.Απλως σκεφτομαι ποιο θα ειναι το καινουργιο "τριπακι" που θα φτιαξει η αγορα.Και εννοω και το ιδεολογικο,γιατι η ποπ κουλτουρα στερευει.
Κοιτα τους στιχους απο τις Τρυπες.
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη
Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω από τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούργια σου ζάλη
ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι
Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει
Οποιος το εγραψε γνωριζε πολυ καλα τι ελεγε.Δυστυχως...
Έζησες μια ζωή , μέσα σε δυό χρόνια και τώρα δυό στιγμές που κυλάνε πιο αργά απ'τον αιώνα....
Και...
Κάθε βήμα ένα σκαλοπάτι...
Κάθε σκαλοπάτι ένα όνειρο...
Κάθε όνειρο , ένας τάφος...
Που κλείνει μέσα του άπειρες στιγμές.....
Άπειρες ζωές ....
Στέκομαι τώρα,όπως και πριν...
Στην κορφή της σκάλας...
Στο τέλος του δρόμου με τους τάφους....
Παλιών ονείρων...
Και μετράω την κατάντια...
Να στέκομαι ...
Σε μέρος ιδανικό παλιών ονείρων..
χρηχα
Μμμ,η αιωνια αγωνια του ανθρωπου...
Καλημέρα ζάχαρη , καλή μου...
μου έδωσες πάσα καλή να διασκευάσω ένα παλιό μου ποιηματάκι...
Αυτό που θέλω να πω , είναι ο καθημερινός μόχθος που δεν είναι μόνο σωματικός, αλλά ο περισσότερος είναι μέσα στο κεφάλι μας...καθημερινά πλάθουμε και σκοτώνουμε , σχέδια , όνειρα, πλάνα γενικά για το μέλλον, που καθημερινά γίνεται παρελθόν....η ζωή είναι τόσο μικρή που μπορεί κοιτώντας πίσω να μην σου φαίνεται μεγαλύτερη από δύο χρόνια διαδρομής, αλλά τα κρίσιμα εκείνα δύο δεύτερα που ζεις , σε ξετινάζουν σαν να πέρασε από πάνω σου ένας αιώνας , όλη σου η ζωή...κι αυτό σίγουρα έχει να κάνει με τον φόβο....ο φόβος , που δεν είναι τίποτε άλλο από τον φόβο του θανάτου, η κινητήριος δύναμη της ζωής...όλοι από την στιγμή που συνειδητοποιούμε την θνητότητά μας έχουμε κάπου βαθειά μέσα στο μυαλ'ο μας τον θάνατο...αλλά αυτό δεν επηρεάζει το ίδιο όλους, φυσικά ...είναι ο θάνατος η κινητήριος δύναμη της ζωής; τις περισσότερες φορές ναι...αλλά είναι ο φόβος του θανάτου όπου επάνω του στηρίζονται όλα τα συστήματα ελέγχου του ανθρώπου...αρχίζοντας από τις θρησκείες που "δίνουν την λύση" και σε "σώζουν"...μέχρι τον διαφημιστή που σου πουλάει "ασφάλειες ζωής"....
Και φυσικά δεν είναι κάτι παράξενο να ψάχνουμε στα σκοτάδια , αφού γενικά ψάχνουμε συνέχεια και καθημερινά το νέο, αφού το παλιό το θεωρούμε κατάντια...
Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι εμείς το ζητήσαμε και το ζητάμε συνέχεια...εμείς συνέχεια το ψάχνουμε...αλλά το θέμα είναι ότι ο θάνατος θα είναι πάντα εκεί, και ο φόβος του θανάτου δεν πρόκειται να βγει ποτέ από το κεφάλι του ανθρώπου....
Άρα η λύση είναι στην διαχείρηση του φόβου, κι όχι στην εξαφάνιση του φόβου...ξέρεις τι λένε για τους ήρωες και τους γενναίους...δεν είναι ότι δεν φοβούνται , λέει , αλλά ότι διαχειρίζονται τον φόβο τους υπέρ τους...
χρηχα
πολυ ομορφο αληθεια ευχαριστω που το δημοσιευσες!
οσο για τον φοβο...καταπροσωπα κοιταγμα...αλλα ποιος αντεχει!
Δημοσίευση σχολίου