13 Απρ 2010

Τα όρια

Διάβασα μια συνέντευξη του Stanley Aronowitz:  όπου απαντώντας στην ερώτηση άν υπάρχει ικανή σε μέγεθος εργατική τάξη σήμερα λέει:
" Δεν νομίζω καθόλου ότι έχει να κάνει με τους αριθμούς. Το παιχνίδι με τους αριθμούς είναι ένα λάθος που πολλοί κάνουν. Μια σύντομη απάντηση στην ερώτησή σας είναι ότι η έλλειψη ορμής προκύπτει επειδή το ιδεολογικό δόγμα που επικράτησε στις εργατικές τάξεις όπως και στον γενικό πληθυσμό είναι ότι ο καπιταλισμός είναι μόνιμος.
 .................
Δεν μπορεί πραγματικά να περιμένει κανείς απ’ τον κόσμο να μετέχει στην ανάπτυξη ενός κινήματος, χωρίς μια πνευματική/ιδεολογική κατεύθυνση. Και όλα τα κινήματα που αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστικά, όλα τα κόμματα που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικά είναι από πολλές πλευρές στην καλύτερη περίπτωση, σοσιαλδημοκρατικά και, στη χειρότερη, συνεργάτες του νέο-φιλελευθερισμού. Αυτό είναι μείζον πρόβλημα – όταν οι άνθρωποι κοιτάζουν αυτή την κατάσταση βλέπουν ότι υπάρχει ελάχιστη διαφορά ανάμεσα στους συντηρητικούς και την αριστερά."

Με απλά λόγια τελικά νομίζω,πώς η συμμετοχή στην  πολιτική διαδικασία είναι το άλλοθι και η εκμετάλευση είναι το αποτέλεσμα  για αυτό πού γίνεται.Την απορρόφηση της αριστερής ζήτησης της κοινωνίας και την εκμετάλευσής της πολιτικά από τα κόμματα και όχι μόνο.Και η αγορά κερδίζει καθώς μετασχηματίζει το κάθε τι σε εμπόρευμα.Μαζί με το εμπόρευμα σου πουλάει και την ηθική του.Και έτσι η επανάσταση αναβάλλεται.Θα μπορούσε η πολιτική να λέει την αλήθεια της;
Θα μιλάγαμε για μιά μεγάλη ρήξη τότε.
φ. Walker Evans

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο κείμενο ζάχαρη.
Το θέσφατο ότι ο σοσιαλισμός ασπάστηκε τον νεοφιλελευθερισμό είναι τουλάχιστον ατυχές. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι παρακλάδι του σοσιαλισμού. Όπως ήταν και ο Εθνικοσοσσιαλισμός (aka Ναζισμός). Θα μπορούσε να πεί κανείς ότι στον κολοφώνα της δόξας τους, τόσο ο εθνικοσοσιαλισμός όσο και ο νεοφιλελευθερισμός, χαρακτηρίστικαν από εντυπωσιακή ανάπτυξη και βελτίωση του επιπέδου. Μετά την πετρελαϊκή κρίση το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Όμως καταρρέει γιατί βασίστηκε στα χρέη και την οικονομία καζίνο. Όχι στον καπιταλισμό. Γιατί ήταν ενάντια στο κεφάλαιο αλλά φιλικά σε ολιγοπωλιακές πρακτικές. Ότι συνέβη στον Ναζισμό δηλαδή.

η ταύτιση νεοφιλελευθερισμού και φιλελευθερισμού είναι λάθος καθώς είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Ο σοσιαλισμός, όπως έλεγα πριν λίγο καιρό πεθαίνει. Ελπίζω μόνο μην μας οδηγήσει σε πόλεμο όπως έκανε ο Ναζισμός.

Ζάχαρη είπε...

Ορεστιε καλημερα,
Ο πολεμος ηταν αποτελεσμα του προστατευτισμου,της κρισης προιοντων.
Σημερα ομως εχουμε κριση χρηματοοικονομικη.

Ανώνυμος είπε...

Απλώς υπάρχει η τάση ότι δεν είναι αριστερό να το βαφτίζουν νεοφιλελεύθερο,γιά αυτό έβγαλε κακό όνομα.Είναι όμως στα οικονομικά μια εξέλιξη της φιλελεύθερης σκέψης.

Ανώνυμος είπε...

ο νεοφιλελευθερισμός χαρακτηρίστηκε από την έλλειψη ορίων και κανόνων

the sky is the limit και άλλα τέτοια ηχηρά

κοινώς ότι αρπάξουμε

την καλησπέρα μου σε όλους
@αλλενάκι

Ανώνυμος είπε...

ζάχαρη καλημέρα

Θα σου πρότεινα να διαβάσεις το La Carta del lavoro 1927 του Μουσολίνι για να δεις ότι οι απόψεις αυτές εφαρμόστηκαν στη συνέχεια από το Ναζισμό και στο τέλος του 20ου αιώνα ως νεοφιλελευθερισμός ή αλλιώς corporate socialism.

Το σύστημα αυτό προσπαθεί να ισορροπήσει. Για να συνεχίσει να υπάρχει. Αυτή η κρίση είναι η ευκαιρία να απαλλαγούμε από τον παρασιτισμό του σοσιαλισμού.

Ανώνυμος είπε...

Και για το κογκρέσο της Βερόνα το 1943 όπου ξεπήδησε ο "Τρίτος Δρόμος για τον σοσιαλισμό" και εφαρμόστηκε αρχικά από τον Περόν (Αργεντινή here we come!) μέχρι την κατάρρευση της.
Στα καθ' ημάς περιττεύει να πω από ποιόν διακυρήχθηκε.

Ζάχαρη είπε...

@Ορεστιε τωρα τα ειδα τα σχολια.

Ευχαριστω πολυ για το βιβλιο,θα το ψαξω.Δεν ειναι τυχαια η κοινη μοιρα με την Αργεντινη.Υπαρχει εδαφος και προυποθεσεις.Αν και η Αργεντινη ειναι μια χωρα σε παρακμη που γνωρισε ομως δυναμη μεγαλη.
Εμεις εδω εχουμε το προβλημα του διχασμου που ειναι μοχλος για πιεσεις και εκμεταλλευση.