"Και το δικό μας «χρέος», ανάμεσα στο «έχουμε πόλεμο» του Παπανδρέου και το «καλό κουράγιο, Ελληνες» του Ολι Ρεν; Το «χρέος» αυτών που δεν κατέχουν αξιώματα, δεν έχουν δουλειά (ή δεν θα έχουν αύριο), όλων εκείνων των «μαύρων, πικρών πουλιών της δυστυχίας», που τους επιβάλλουν να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι, για να φουσκώνουν οι κοιλιές όσων «πίνουν στην υγειά των κορόιδων»; Σκέφτομαι εκείνο τον στίχο του Σεφέρη, που σφραγίστηκε μέσα μας με τη μουσική του Μίκη και τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη, «...λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Ο καθένας με τον τρόπο του."
Πολύ την εκτιμώ την Μπακομάρου από παλιά,αλλα σκέφτομαι πώς θα σηκωθούμε ψηλότερα άν δεν πιάσουμε πατο;
Πιάσαμε;Μού φαίνεται πώς οχι.
Και συνεχίζει πιο κάτω γιά την ημέρα της γυναίκας......" πέρα από τον υπανάπτυκτο κόσμο της μπούρκας και των πιο απάνθρωπων «εγκλημάτων τιμής», τι βλέπουμε στον καθρέφτη των «πολιτισμένων»; Να αναπαράγεται καθημερινά με όλο και μεγαλύτερη αγριότητα το είδωλο της «γυναίκας -αντικείμενο".
Όλα πια ειναι "αντικείμενα" πού σ'αυτά αντικρύζουμε την εικόνα πού θα θέλαμε να είμαστε.
'Οταν τα πράγματα πάρουν την πραγματική τους διάσταση,μετά θα σηκωθούμε.
Βill Brandt
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου