Ο νονός της πάνκ Ιggy Pop,έχει αποφασίσει ότι δέν θα κάνει πλέον stage-diving μετά που πήδησε από τη σκηνή στο Carnegie της Νέας Υόρκης τον περασμένο μήνα. Χτύπησε γιατί κανείς δέν τον έπιασε, και κατέληξε με μελανιές.«Όταν προσγειώθηκα, πονούσα, και αποφάσισα ότι το Carnegie Hall θα ήταν μιά καλή θέση για την τελευταία βουτιά μου," είπε ο Pop."Το κοινό ήταν σάν να έλεγε: " Τι κάνεις;"Το γεγονός,δείχνει πόσο πολύ η εμπορευματοποίηση του μηνύματος της τέχνης ,απομακρύνει την ουσία,ώστε στό τέλος αυτό δέν γίνεται αντιληπτό κάν.
Κυρίως όμως εκφράζει την ρήξη με όσα γνωρίζουμε γιά τους νέους και την επαναστατικότητα τους .Το Rock' n' Roll δέν είναι γενικά η μουσική των νέων από ότι φαίνεται.
Είναι η μουσική των νέων συγκεκριμένης εποχής πού τέλειωσε.
Και πού δέν έχει σημασία γιά αυτούς ότι μεγαλώσανε.
Η αριστερά πέθανε,το Rock πέθανε,και πολλοί δεν αισθανόμαστε καλά τελευταία...
7 σχόλια:
διαφωνώ.Μπορεί να μην είναι σαν το 70,αλλά βγαίνουν πολυ ωραία πράγματα και σήμερα
Κομματια καλα μουσικα βγαινουν.Αναφερομαι στην Rock σταση.Τον αφησανε και επεσε στο πατωμα γιατι πια κανεις δεν αντιλαμβανεται το τρελλο του πραγματος,το μη αναμενομενο,μπανανα.Την εκρηξη.Εστω την ελεγχομενη και στημενη.
Ουτε αυτη δεν αναγνωριζει πια.
Αισθάνομαι άψογα, βλέπω μέσα μου να γιγαντώνει η αριστερά και το ροκ.
Έμαθα να εκτιμώ την εργατική τάξη. Το 1971 πηγαίνοντας στο ρεσιτάλ του Εξαδάκτυλου στην "Τερψιθέα" μαζί με τον Φάνη (αυτόν που έγραψαν οι Κατσιμίχα το τραγούδι "Ο Έφηβος ο Φάνης") και τον Νικόλα μας γιαουρτώσανε κάτι οικοδόμοι στον Περαία. Παρόλο που τότε δεν ήμουν μαλιάς (καθότι ακόμη μαθητής) μου λερώσανε μια γούνα της μακαρίτισας της μανούλας μου και το γαμήλιο καπέλο του μακαρίτη του μπαμπά μου που φόραγα, βοηθώντας με να κατανοήσω ότι η εργατική τάξη έχει φαντασία - γι αυτό εξ' άλλου πάει στον παράδεισο, όπου προς ώρας πουλάει μπλου τζιν ο Καρλ Μαρξ.
Έκτοτε συνέβησαν κάποια γεγονότα, που καταγραφήκανε στην καρδιά μου, και που τα διατηρώ με ευλάβεια με τα λοιπά ακριβά μου περιουσιακά στοιχεία: Η μικρή διαδήλωση που κάναμε μετά την προβολή του "Σάκο και Βαντζέτι" έξω από το Όπερα, η μεγαλύτερη μετά την προβολή του "Φράουλες και Αίμα", τα κεράκια που ανάψαμε για τον αδικοχαμένο Χέντριξ μέσα στο Παλάς στην πρεμιέρα του Γούντστοκ, τις φωτιές που μπήκανε μετά σε ένα περίπτερο της Χούντας στο σύνταγμα.
Μη μου το λες, οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν. Τα ποδάρια μου μεγαλώσανε περπατώντας από τότε, τα μποτάκια όμως του Φάνη με γνήσιο νάιλον φιδόδερμα τα κράτησα, για να φυλάω μέσα το σουγιά.
Πολλοί καταγγέλλουν ότι η γενιά του Πολυτεχνείου συμβιβάστηκε και πρόδωσε. Ας βάλουν ξανά στο γραμμόφωνο τα Βουνά των Σόκρατες, για να πάρουν μια πρώτη εντύπωση από τα τσάμικα του μέλλοντός μας.
Ναι ρε μεγάλε: "ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ", πάνω στον τάφο σου και μέσα στις καρδιές μας, γιατί η κραυγή της πεταλούδας που ακούσαμε δεν σβήνει και θα το κάνει το κρούσταλλο κομμάτια.
Υπέροχος ο πίνακας dona.
Σ'ευχαριστώ. Ακούω ColdPlay αυτή την εποχή και Bruce Dickinson από τους παλιούς.
:)
@αλλενάκι
Μποτιλια θα βαλω τα κλαματα,αληθεια.
@αλλενάκι
Σωστα.
"Κι όλα στο τέλος κάθε σκέψης σκοτεινά... Το ξέρω ο χρόνος πια ανάποδα γυρίζει... Αυτός ο δρόμος δεν με βγάζει πουθενά..." (Απ΄το "Χωρίς Βαλίτσα & Παλτό" - ένα τραγούδι που πρωτοακούστηκε στο film "Να Μ΄Αγαπάς")
Δημοσίευση σχολίου